19. Basen

   W basenie nie było zbytnio dużo ludzi więc mogłam sobie spokojnie popływać. Nie wiem ile czasu tam spędziłam, ale lekko, a nawet bardzo zgłodniałam. Wyszłam z wody, otarłam się z wody i owinęłam ręcznikiem. Ruszyłam do pokoju, aby przebrać się oraz wysuszyć.

   Stwierdziłam, że umyję włosy więc weszłam cała pod prysznic i się wykąpałam, bo cała śmierdziałam chlorem. Prysznic zajął mi niecałe 20 minut. Owinęłam się suchym ręcznikiem i poszłam po ubrania.

   Założyłam czystą bieliznę, nowe spodenki,koszulkę oraz sweterek, a na nogi założyłam czarne trampki.  Wróciłam do łazienki, aby wysuszyć włosy i się pomalować. Spędziłam jeszcze około 10 minut w pokoju, a później poszłam na obiad.

   W windzie zegarek pokazywał godzinę 3:27. Zjechałam na dół i usiadłam w restauracji przy niedużym stoliku. Zamówiłam sobie jakieś danie, i czekałam, aż kelner mi je przyniesie.

- Zgadnij kto? – powiedział „ktoś” zakrywając mi oczy.
   Wiedziałam, że to Zayn. Poznałam po perfumach, no i po głosie.

- Na pewno nie Perrie! – odpowiedziałam złośliwie.

   Chłopak zabrał dłonie z moich oczu i usiadł naprzeciwko mnie.

- Przepraszam.

- Kłamstwa od tak nie da się wybaczyć! Przynajmniej ja tak nie wybaczam. Dlaczego skłamałeś? Myślałeś, że się o niczym nie dowiem?

- Bo wiedziałem, że byś się zdenerwowała. Wiem, że mi ufasz i nie chcę Cię stracić.

- Tracisz moje zaufanie, Zayn. Kłamstwem niczego nie załatwisz i możesz kogoś zranić, a to, że powiedziałeś, że nie mam nic przeciwko, to kolejne twoje kłamstwo.

- Przepraszam. Ja nie chciałem, aby tak wyszło. Wiedziałem, że przyjeżdżasz, ale Perrie akurat teraz przechodzi trudne chwile, bo zerwała ze swoim chłopakiem.

- Powtarzasz się. I co? Ty zamierzasz być jej kolejnym chłoptasiem?! – powiedziałam oschle.

- Nie! To ty jesteś moją dziewczyną i to Ciebie kocham!

- Ja Ciebie też.

- Czyli, że mi wybaczasz? – powiedział zmieszany, a zarazem podekscytowany.

- I tak, i nie. Obiecaj mi, że nigdy więcej mnie nie okłamiesz, dobrze?

- Dobrze, obiecuję!

   Uśmiechnęłam się, co odwzajemnił. Zawołał kelnera i zamówił sobie wodę z cytryną oraz lazanię. Po paru minutach ja kończyłam jeść, a Zayn dopiero zaczynał.

- Smacznego – powiedziałam.

- Dziękuje – uśmiechnął się.

   Zamówiłam sobie jeszcze deser i czekałam, aż Zayn skończy.

   Rozmawialiśmy o wywiadzie i o nas.

- Gdzie byłaś jak wyszłaś ze studia? – zapytał.

- Wróciłam do hotelu i poszłam na basem, a co?

- Nie, tak tylko pytam, bo się martwiłem.

- Spoko.

   Milczeliśmy przez parę minut. Zayn kończył obiad, a ja deser. Przez przypadek spojrzałam w stronę drzwi wejściowych do hotelowej restauracji, stała tam Perrie?! Co ona tu robiła?

- O nie… - powiedziałam.

- Co się stało, Kochanie? – zapytał z troską.

- Co ona tutaj robi? – powiedziałam zdenerwowana i popatrzyłam w stronę drzwi.

   Zayn popatrzył w tą samą stronę co ja. Gdy ją zobaczył wyraz jego twarzy się zmienił. Obserwowaliśmy ją. Wzrokiem szukała po sali albo wolnego stolika, alko Zayn’a. Od razu gdy go zobaczyła uśmiechnęła się w jego kierunku i pomachała.

- Co ona tutaj robi? – znowu zapytałam.

- A skąd mam wiedzieć?

- No nie wiem, przecież to twoja przyjaciółka, a nie moja – miałam jeszcze coś powiedzieć, ale ktoś miał czelność mi przerwać.

- Zayn! Cześć! – powiedziała blondynka.

- Cześć Perrie – lekko się uśmiechnął.

   Dziewczyna dziwnie mi się przyglądała, to było dość krępujące.

- Wy się chyba nie znacie – zaczął Zayn. – Julia, to jest Perrie, Perrie to jest Julka, moja dziewczyna – zaakcentował to ostatnie słowo.

   Uśmiechnął się i złapał moją rękę, która leżała na stoliku. Edwards popatrzyła na nas dziwnie.

- Zayn, dziękuje Ci za to spotkanie wtedy – uśmiechnęła się.

- Zerwałaś ze swoim chłopakiem, a jesteś moją przyjaciółką to Ci pomogłem.

   Siedziałam cicho i nic nie mówiłam. Perrie cały czas patrzyła na mojego chłopaka jak zahipnotyzowana. Denerwowała mnie ta dziewczyna. Przecież Zayn jest ZAJĘTY!

- Kiedy wracasz do Wielkiej Brytanii? – zapytałam.

- W poniedziałek, a dlaczego pytasz?

- A tak jakoś, chyba z ciekawości – uśmiechnęłam się, na co odpowiedziała tym samym.

- A ty kiedy wracasz?

- Hm… We wtorek rano mam samolot.

- A co ty na to, żebyśmy spotkały się już w Londynie?

   Ta dziewczyna była nadzwyczajnie miła. Nie wiem czy taka naprawdę jest czy tylko udaje przed Zayn’em.

- No okej – uśmiechnęłam się.

- Daj mi swój numer – poprosiła.

   Wzięłam jej telefon i zapisałam tam swój numer. Dałam jej mój, aby także się wpisała.

   W międzyczasie kelnerka zabrała resztki po naszym obiedzie, a Zayn nam się przyglądał. Po wymienieniu się numerami telefonów, Perrie powróciła do rozmowy z Malik’iem. Po około 5 minutach stwierdziłam, że nie mam już co siedzieć w restauracji i trzeba by pójść do pokoju.

- Zayn, Kotek idziemy już? – zapytałam nagle, przerywając ich rozmowę.

- Ja jeszcze chwilę pogadam z Perrie, a ty możesz pójść do pokoju zaczekać na mnie, albo do chłopaków, ja do was dołączę.

- Dobrze. Perrie w którym hotelu mieszkasz? – zapytałam nie wiem dlaczego.

- W tym dwie ulice stąd.

- Fajnie. To cześć – uśmiechnęłam się do dziewczyny, wstając z krzesła.

   Zayn też wstał, ale po to, aby mnie mocno przytulić i namiętnie pocałować. Nie wiem co chciał tym pokazać dziewczynie, ale nie sprawiałam trudności i odwzajemniłam to.

- Może dzisiaj? – wyszeptał mi seksownym głosem na ucho, abym tylko ja usłyszała.

   Zaśmiałam się.

- Może, może… Nie trać nadziei, kotku – zaśmiałam się i poruszałam śmiesznie brwiami. – Na razie! – uśmiechnęłam się i wyszłam z hotelowej restauracji.

   Ruszyłam do windy i czekałam, aż przyjedzie. Koło mnie stał jakiś chłopak. Nawet na niego nie popatrzyłam. Spoglądałam to na swoje buty, to na drzwi windy. Nacisnęłam jeszcze raz guziczek.

   Popatrzyłam na chłopaka i nie mogłam uwierzyć! To był JUSTIN BIEBER! Ogromnie się zdziwiłam. Chłopak cały czas się na mnie patrzył i szeroko się uśmiechnął.

- Cześć, jestem Justin, ale po twojej minie wnioskuję, że wiesz kim jestem – zaśmiał się.

- Cześć. Tak, wiem kim jesteś – uśmiechnęłam się. – Ja jestem… - nie zdążyłam dokończyć, bo przerwał mi.

- Julia, jesteś dziewczyną Zayn’a z 1D.

- Czyli już pewnie cały świat o tym wie? – zapytałam ze śmiechem.

- Na to wygląda. Przyjechałaś do niego w odwiedziny, tak?

- No właśnie tak – uśmiechnęłam się i widna właśnie się otworzyła.

   Wysiadło z niej parę osób, ale żadne fanki Biebsa. Weszliśmy i ja wcisnęłam przycisk z numerem 7, a Justin z 9.

- A ty po co tu jesteś? – zapytałam.

- Przyjechałem udzielić kilku wywiadów, a w środę jadę do Londynu.

- Ooo… To fajnie. Ja wracam we wtorek.

- Może się tam spotkamy i pogadamy na spokojnie?

- Spoko. To już moje piętro.

- Masz mój numer, napisz do mnie – uśmiechnął się i podał mi karteczkę.

- Okej, pa.

- Pa. Pozdrów chłopaków.

   Uśmiechnęłam się i wyszłam z windy. Ruszyłam do mojego pokoju. Wzięłam laptopa, po czym usiadłam na łóżko. Poczekałam, aż wszystko się załadowało i włączyłam facebook’a oraz twitter’a.

   Mam coraz więcej followersów oraz zaproszeń do znajomych. Po 20 minutach przeglądania FCB oraz TT, wyłączyłam komputer i poszłam do pokoju Liam’a bo tam mogli być chłopcy.

   Nie myliłam się, bo wszyscy tam byli, no oprócz Zayn’a. Pewnie był u siebie w pokoju, albo jeszcze na dole. Chłopcy oglądali jakiś film, a Liam rozmawiał z Dani przez skype’a.

- Hej Dan! – pomachałam jej.
- Julka! Cześć! – uśmiechnęła się.

   Podeszłam do kanapy, na której siedziało 3/5 1D.

- Co oglądacie? – zapytałam.

- Igrzyska Śmierci – odpowiedział Lou, pisząc sms-a.

- Dosiądź się do nas – powiedział Niall.

   Usiadłam na fotelu obok kanapy i zajęłam się oglądaniem filmu. Na moje oko był to początek. Film tak mnie wciągnął, że nawet nie zauważyłam jak przyszedł Zayn.

   Rozmawiał o czymś z Liam’em, koło biurka, na którym stał już zamknięty laptop. Gdy skończyli swoją wymianę zdań, Zayn podszedł do mojego fotela i chciał mnie podnieść, ale sama wstałam. Wiedziałam o co mu chodzi.

   Chłopak usiadł na moim miejscu, a ja na jego kolanach. Objął mnie w pasie, po czym wtuliłam się w jego ramię. Malik jedną ręką bawił się moimi włosami, a drugą mnie obejmował.

- Kocham Cię – wyszeptał mi na ucho, ledwo dosłyszalnie.

- Ja Ciebie też – powiedziałam równie cicho jak on.

   Pochylił swoją głowę i delikatnie musnął moje usta. Lubiłam takie pocałunki, całkowicie z zaskoczenia, aczkolwiek miały swój urok i magię. Odchyliłam głowę, aby spojrzeć w jego oczy. Zawsze się w nich zatracałam. Widziałam w nich tylko jedno – miłość.

   Wróciliśmy do poprzedniej pozycji i oglądaliśmy film. Niestety po 10 minutach się skończył, pech. Nadal siedzieliśmy w takich samych pozycjach, tylko Liam, który leżał na łóżku, ruszył się w stronę telewizora.

- Oglądamy filmy czy robimy coś innego? – zapytał Daddy.

- A może chodźmy na jakąś imprezę? Przecież jest sobota – zaproponował Hazza.

- Albo wszyscy chodźmy na basen! – powiedziałam.

   Wszyscy po sobie popatrzyliśmy i zgodziliśmy się. Tylko Harry był niezadowolony.

- Nikt nigdy nie chce mnie słuchać – powiedział oburzony Hazz.

- Cicho siedź, Harruś – zaśmiał się Niall.

- Dorosły się znalazł… Pff!

- Przynajmniej starszy od Ciebie!

- Dobra, chłopaki! Spokój! – rozdzieliłam ich. – Idźcie się przebrać i za 20 minut na korytarzu, okej?

- Ok! – krzyknęło całe 1D chórem i zaczęliśmy wychodzić z pokoju Liam’a.

   Od razu po wejściu do pokoju udałam się do łazienki. Zmyłam makijaż i przebrałam się w jeszcze lekko wilgotny strój. Zarzuciłam na siebie hotelowy szlafrok i wzięłam do ręki ręcznik. Wyszłam z łazienki i spojrzałam na telefon – była 5 więc czas już wychodzić.

   Akurat wszyscy powoli się zbierali. My z Zayn’em oczywiście od razu przylgnęliśmy do siebie, na co reszta się zaśmiała. Chłopcy mieli na sobie spodenki, a na szyjach ręczniki. Złapaliśmy się z Malik’iem za ręce i wszyscy ruszyliśmy w stronę windy.

- Ej chłopcy! Zapomniałam wam wcześniej powiedzieć kogo spotkałam!

- Kogo? – zapytał Zayn.

- Justin’a!

- Ale że Bieber’a?!?! – zaczął się dopytywać Blondynek.

- Tak! Jest w tym hotelu i nawet dał mi swój numer! – powiedziałam cwaniacko się uśmiechając.

- O MÓJ BOŻE! – mówił Niall podekscytowany.

   Chłopcy wypytywali się o czym z nim rozmawiałam i w ogóle. Wszystko dokładnie opowiedziałam. Byli zaskoczeni tak samo, jak i ja.

- A i jeszcze kazał was pozdrowić.

- To miłe – uśmiechnął się Louis.

   Nie uważałam się za fankę Justin’a, ale muzykę ma całkiem fajną. Całą drogę na basen gadaliśmy o Kanadyjczyku. Z tego co mówią chłopcy, to całkiem miły gość więc jest spoko.

   Gdy już byliśmy sali, w której był basen, każdy położył swój ręcznik na leżak i chłopcy zaczęli wskakiwać do wody, oprócz Zayn’a. Taaak, bał się wody.

- Zayn! No chodź ze mną! – przekonywałam go. – Tu nie jest głęboko – mówiłam, gdy chłopcy jak małe dzieci bawili się w wodzie.

- Okej, okej! No to ty ściągaj szlafroczek! – uśmiechnął się łobuzersko.

- Dobra.

   Ściągnęłam szlafrok na co Zayn powiedział ciche „wow!”. Zarumieniłam się i pociągnęłam go za rękę do wody. Zayn, gdy już był w basenie, to przyzwyczaił się do wody i spokojnie uczył się pływać, co szczerze mówiąc, nawet dobrze mu wychodziło.

   W basenie byliśmy tylko my, co było dla mnie dość dziwne, ale za to mogliśmy się wszyscy powygłupiać. Z tymi wariatami nic nie można spokojnie zrobić, a zwłaszcza iść na basen. Pływaliśmy na materacach, graliśmy w piłkę, skakaliśmy razem do wody i wygłupialiśmy się. 

__________

Cześć Dziubki! :):*
Nowy rozdział po dwóch tygodniach, bardzo za to przepraszam, ale ostatnio jakoś straciłam chęć, aby pisać tego bloga. -,- Rozdział jak dla mnie taki sobie, ale to w sumie nie mi ma się podobać. :)
jeśli macie jakiekolwiek pytania to : KLIK  :)

CZYTASZ=KOMENTUJESZ! 

nie chcę tego robić, ale nowy rozdział pojawi się gdy zobaczę tu 25 komentarzy. 

Dziękuje wam za wejścia, komentarze i za wszystko. ;*
Kiss, Wasza K. :* xxx